Niektórzy ludzie mają niezwykły dar dostrzegania rzeczy, których zwykły człowiek, by nie zauważył.
Fiona Presly spacerując po swoim ogrodzie zobaczyła na ziemi trzmiela. Przyjrzała mu się i zauważyła, że nie ma skrzydeł. Prawdopodobnie nie rozwinęły się u niego z powodu wirusa. Fiona mogła zostawić trzmiela i pozwolić działać naturze, która szybko zrobiłaby swoje. Nie miał bowiem szans na przeżycie bez skrzydeł.
Ale Fiona uznała, że gdyby tak miało być nie znalazła by go i postanowiła sprawić, by mógł żyć.
W tym celu stworzyła dla niego jego własny ogród. Osłoniła siatką, by nic mu nie zagrażało. Posadziła mu najpiękniejsze kwiaty ze swojego ogrodu, wstawiała miseczkę z wodą i cukrem i dała mu dom, w którym mógł przetrwać.
Kiedy otwierała siatkę żeby zmienić mu miseczkę z wodą lub podlać kwiaty zauważyła, że trzmiel gdziekolwiek był, zawsze wtedy do niej podchodził.
Kiedy podstawiała rękę zawsze wchodził na nią by być bliżej niej.
To powtarzało się za każdy razem. Fiona zrozumiała, że łączy ich więź. Mimo, że przyjaźń z owadem była raczej czymś szalonym i nieprawdopodobnym wiedziała, że tak właśnie się działo.
Trzmiel tęsknił za nią i przywiązał się do niej, a ona do niego.
„To było tak, jakby cała jego istota ożyła. Myślę, że podobało mu się to, że nie był sam.”
Fiona wynagrodziła trzmielowi to, że pokrzywdzony przez los urodził się bez skrzydeł.
Pewnego dnia nie wyszedł przywitać swojej przyjaciółki, jego krótkie życie się skończyło.
„Byłam smutna, kiedy umarł, ale wiedziałam, że nastąpi to prędzej czy później. Nigdy nie myślałam, że można zaprzyjaźnić się z owadem. Cóż, natura lubi zaskakiwać. Cieszę się, że dałam temu trzmielowi szansę na nowe życie. Nigdy o nim nie zapomnę.”
Fiona pochowała trzmiela w ogrodzie wraz z jego ulubionym kwiatem.
Ta przyjaźń była dla Fiony magiczna. Otworzyła jej oczy na pewną prawdę: Świat ma w sobie więcej miłości niż można by przypuszczać.
„Teraz widzę wszystkie owady w zupełnie innym świetle. Myślę, że istnieje dużo rzeczy, o których ludzie nie mają pojęcia. Świat jest jeszcze bardzo nie odkryty.”